روایتى دیدم که از قول یکى از ائمّه اینطور فرموده است: «من استغفر بلسانه و لم یندم بقلبه فقداستهزئ بنفسه»؛ کسى که به زبان استغفار مىکند، اما در دل از گناه پشیمان نیست و خیلى هم خوشحال است که این گناه را انجام داده است - به زبان مىگوید: «استغفراللَّه» - این آدم خودش را مسخره مىکند. این، چگونه استغفارى است؟! این، استغفار نیست. استغفار، یعنى انسان برگردد، واقعاً به طور جدّ از خداى متعال بخواهد که او را به خاطر این کارِ خلاف ببخشد. چطور انسان تصمیم دارد که باز همان کار خلاف را انجام دهد؟ آیا رویش مىشود که از خداى متعال، طلب بخشش کند؟